Ze hield het heel zakelijk toen ze het uitmaakte. Ze zei ‘Het spijt me, Robin’ en ze zette hem op straat. Daar stond hij dan, met wat vuile kleren en zijn laptop onder de arm. Zijn vader kwam hem ophalen. In de auto zeiden ze niets. Pas toen ze thuiskwamen besefte hij dat ze vergeten was hem zijn doos terug te geven. De doos waarin ze zijn penis bewaarde. …Typisch Natasha, natuurlijk.De dag erna ging hij aanbellen maar ze deed niet open, ook al zag hij dat het licht brandde.Tegen zijn vrienden op café zei hij: ‘Dat het gedaan is vind ik niet zo erg… Maar ze heeft mijn penis nog.’‘Dat hoef je niet te pikken,’ zei iemand.De dag erna ging hij terug, bonkte urenlang op haar deur, riep haar naam door de straat, opnieuw en opnieuw, terwijl de buren keken van achter de gordijnen.’s Avonds stuurde ze een sms. ‘Ik wil je niet meer zien…. Begrijp je dat dan niet?’‘Mijn penis,’ stuurde hij terug. ‘Mijn penis ligt nog in je kast.’De dag erna kwam ze nukkig naar beneden. Ze duwde hem de doos in zijn handen en nog voor hij iets kon zeggen gooide ze de deur dicht in zijn gezicht.Hij wandelde naar huis met zijn doos tegen zich aangeklemd. Het regende maar hij wandelde traag, hoofd weggedoken tussen de schouders.Thuis keek hij in de doos.Zijn penis was er slecht aan toe. Helemaal verschrompeld. Fletse kleur, ongezond grijs.Een stervende muis – dacht hij.Hij zette de doos weg en schonk…

Het was een controversieel idee om recensies te schrijven over baby’s. Maar zoals met elk controversieel idee wendde het uiteindelijk, tot niemand er nog van opkeek. Het werd een normaal gezicht: recensenten die door de kraamafdeling liepen met pen en papier of hun stukjes typten op een laptop in de ziekenhuisgangen. Zoals alle journalisten, moeiden ze zich met alles: ze kwamen al tijdens de bevalling kraamkamers binnengewaaid, zwaaiend met hun perskaart alsof ze koningen waren, hingen hun betweterige neus boven de wiegjes van pasgeborenen, inspecteerden met arendsogen de teint, blos en het algemeen voorkomen van de baby, krabbelden snel een paar notities neer en stoven weer weg voor iemand hen tot de orde kon roepen.  De recensies kregen een aparte pagina in de krant: na de cd’s en de films.  Het waren veelal korte stukjes. Sommige baby's worden opgehemeld, anderen genadeloos afgekraakt. En ook de moeders deelden in de klappen. ‘Om dan, na een bevalling van maar liefst 16 uur, zo’n flétse baby tevoorschijn te zien komen, van nauwelijks 2 kilo, dat is ronduit een afknapper… Van deze Leander hebben wij dan ook bijzonder lage verwachtingen – als hij het al uit de couveuse haalt.’ Of: ‘Een mooie roze huid en een goede blos, dat wel, maar in z’n geheel is deze baby ronduit lelijk: te groot hoofd, stuntelige motoriek, dwaze blik, ongecontroleerd beengespartel… En ook nog eens pappig – om het woord “obees” niet te gebruiken. Bovendien stopte deze baby, door haar ouders ‘Gwendolien’ gedoopt, maar niet met huilen…